Op zondag vorige week, stapten Rocky en ik op onze tourbus (lees Flixbus) naar Utrecht.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Na een rit van 3 uur stapten we uit in de Nederlandse universteitsstad, namen onze intrek in het Hampton by Hilton hotel en maakten een verkennende wandeling.
Het was een mooie dag en de eerst warme zonnestralen hadden de mensen buitengelokt. De terrasjes zaten vol en er heerste een gezellige sfeer rond de Oudegracht van de stad.
Voor een aperitief hadden we De Winkel van Sinkel gevonden, een grand café in een voormalig warenhuis. Het interieur deed me denken aan de serie ‘Are you being served?’ en ik verwachtte elk moment dat Mister Humphries “I’m freeee!” ging kirren.
Een kelner bracht onze wijntjes en bitterballen en vroeg of ik hier al eerder was geweest want hij herkende mij van ergens. Ik schudde schaapachtig van nee.
Vervolgens deden we een discodut in onze leuke hotelkamer (zonder de kelner :-))
Daarna gingen we eten bij Milo. Ik had dit Grieks restaurant tijdens mijn research gevonden en gereserveerd en het was er supergezellig en erg lekker. De tzatziki, de gyros en de bifteki deden ons al verlangen naar onze volgende vakantie in Griekenland.
Aansluitend stapten we naar het Tivoli-theater. In de Ronda-zaal ging Sophie Ellis-Bextor optreden, want zij was de reden van deze trip.
Sophie scoort momenteel weer een dikke hit met haar 22 jaar oude ‘Murder on the dancefloor’ dankzij een scène in de flim ‘Saltburn’ waarin een personage poedelnaakt door de gangen van een kasteel danst. Op de socials circuleren diverse tributes van mensen die de scène nadoen. Hebben die mensen niets anders te doen?
Haar Europese Kitchen Disco tournee was dan ook helemaal uitverkocht en bracht haar na 20 jaar nog eens terug naar Nederland. Ze zei dat ze verliefd was geworden op Utrecht en dat ze hier wou komen wonen. Het was na 2 shows nu al haar favoriete stad, “but don’t tell the other cities,” grapte ze, want ze ging de dag erna nog naar Antwerpen en vervolgens o.a. Parijs, Keulen, Milaan, Oslo en Stockholm.
De Kitchen Discoshow begon met ‘Crying at the discotheque’ en eindigde uiteraard met ‘Murder’. Ik vroeg me af hoe die songs in Parijs gingen onthaald worden waar Lady Bexy in de illustere Bataclan of all places ging optreden. Soit, de set was een mix van haar hits, covers en enkele tracks uit ‘Hana’, haar nieuwste album dat ik vorige zomer grijsdraaide. Sophie burned the whole god damn house down.
Na het concert gingen we iets drinken in een bruine kroeg en omdat we niks anders te doen hadden, namen we in het hotel nog een filmpje op waarin ik naakt door de gang op ‘Murder’ dans. Het filmpje postte ik in mijn Instragram-verhaal dus pech als u mij niet volgt of het gemist hebt (en misschien maar goed ook :-)).
De volgende dag na het ontbijt, stapten we terug op de tourbus. In een vorige post schreef ik dat alle leuke dingen die ik meemaak gevolgd moeten worden door onheil. Wel, dit keer duurde het niet lang.
Ik zat nog maar net neer op de bus of ik kreeg telefoon van mijn moeder: mijn vader was aan tafel tijdens het eten ineengezakt en buiten bewustzijn met een ambulance naar het hospitaal gevoerd. Weg ontspannen sfeer en de hele terugrit me afgevraagd wat er gebeurd was en hoe met hem ging.
Pas toen ik terug thuis was, had mijn moeder nieuws. Het was een syncope en hij was ondertussen weer OK maar hij moest een nachtje in het hospitaal blijven ter observatie.
De volgende dag ben ik hem gaan ophalen in de kliniek. De verpleger legde uit dat het wellicht door zijn medicatie kwam waardoor zijn bloeddruk plotseling was gedaald. Hij nam pillen voor zijn hart, maar met zijn hart was niks mis, zo had een coronagrafie de week ervoor nog uitgewezen, dus die pillen waren eigenlijk niet nodig of te zwaar. Op zich is een syncope niks ernstigs maar het is wel angstaanjagend als je het meemaakt.
Enfin, het onheil was dus van korte duur maar het was weer verschieten natuurlijk.
Gisteren hebben we zijn 86ste verjaardag gevierd met taart en een doos pralines.
